Αν και διαφωνώ τα μικρά παιδιά δημοτικού να φοράνε μάσκες, το έκανα. Το έκανα γιατί θέλω να είμαι νομοταγής πολίτης και θα περιμένω την Τετάρτη 1/12/21 που θα πάνε οι θέσεις της Παγκύπριας Συνομοσπονδία Ομοσπονδιών Συνδέσμων Γονέων Σχολείων Δημοτικής Εκπαίδευσης στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Είμαι πολύ στεναχωρεμένη σήμερα...ίσως δύο χρόνια τώρα με την όλη κατάσταση. Αλλά αυτός ο χρόνος άρχισε να είναι χειρότερος. Ο πρώτος χρόνος μας χώρισε και ψάχναμε να βρεθούμε και να δούμε ο ένας τον άλλο στα κλεφτά. Αυτός ο χρόνος όμως μας δίχασε σε εμβολιασμένους και μη. Αν και μας δίδαξαν ιστορία στα σχολεία από την αρχή του κόσμου, δεν κατάλαβε κανείς μας ότι η ιστορία επαναλαμβάνετε. Με νέα όπλα, με νέους αρχηγούς, με νέες “ιδέες”. Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι “διαφορετικοί” άνθρωποι μπαίνουν στο περιθώριο και διώκονται. Εβραίοι, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, Ινδιάνοι, Μαύροι, Μετανάστες, κ.α.
Όλα αυτά για να προκληθεί διχόνοια μεταξύ των ανθρώπων και να νικηθεί η αγάπη. Γιατί η μεγαλύτερη ανάγκη μας είναι να νιώθουμε ότι εμείς είμαστε οι σωστοί.
Το μόνο σωστό είναι η αγάπη και ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπο. Νόμιζα πως ζούσα σε μια δημοκρατική χώρα. Ένιωθα περήφανη που είχα ελευθερία και κινήσεων και λόγου. Η δημοκρατία δεν είναι μόνο αυτό που θέλουν οι πολλοί άλλα οι ακρογωνιαίοι λίθοι της, περιλαμβάνουν την ελευθερία του συνέρχεσθαι και του λόγου, την κοινωνική ισότητα, τη συμμετοχή στα κοινά και το δικαίωμα στη ζωή. Αυτά που μας στέρησαν στο όνομα μιας πανδημίας.
Δεν αμφισβητώ την ύπαρξη της, ακολουθούσα όλες τις οδηγίες μέχρι σήμερα. Έκανα τα τεστ μου, πρόσεχα τις συναθροίσεις μου, έστειλα μήνυμα κάθε φορά που ξεπόρτιζα για να “προστατεύω” και να “σώσω” τους δικούς μου ανθρώπους αλλά και τις ευάλωτες ομάδες. Κάθε φορά όμως ο κλοιός σφίγγει όλο και περισσότερο, τίποτα δεν γίνεται καλύτερο, (εκτός από τους θανάτους της πανδημίας που μειώθηκαν στο ελάχιστο – ίσως να είναι σε αριθμούς κοινούς όπως κάθε χρόνο της εποχιακής γρίπης). Και μετά από όλες αυτές μου τις προσπάθειες έρχονται να επιβάλλουν στο παιδί μου μέτρα. Στο παιδί μου που αν κολλήσει είναι ασυμπτωματικό. Στο παιδί μου που το περνά πιο χαλαρά και από μια γρίπη, στο υγιής παιδί μου, που θέλει να χαμογελά και να τρέξει. Που με αυτή τη μάσκα και τη φοβία για τα τεστ το έχω πανικοβάλεί. Που άρχισε να φοβάται μην του θυμώσουν αν την βγάλει και προτιμά να μην αναπνέει και ας λιποθυμήσει.
Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια συλλογική προσπάθεια για να νικηθεί το bullying, πως τα παιδιά μας να μην γίνουν θύτες, θύματα ή ακόμα και μάρτυρες. Ας μου πει κάποιος αυτό με τους εμβολιασμένους και μη τι είναι?
Καταλαβαίνω και το φόβο σας για την αρρώστια και εγώ όμως φοβάμαι. Δεν θέλω να είμαστε απέναντι, θέλω να είμαστε δίπλα δίπλα να βρούμε λύσεις, λύσεις όμως για όλους, χωρίς να υπάρχουν στρατόπεδα. Γιατί λύσεις υπάρχουν πάντα όταν υπάρχει αγάπη, σεβασμός και κατανόηση.
Comments